گل شکفت و عندلیب نغمه سرایی می کند

بهار آمدست و یارم باده پیمایی می کند

عجب پر چمن است و زیبا ربیع شهر من

باباحیدر است که دل را بهاری می کند

به مرقد برگ جدم که چشم انداز مهر و صفاست

ویا حیدر مالک که جان را خدایی می کند

تمام کوچه ها ترانه ی بهار زمزمه می کنند

ساقی هم اینجا خودش پیمانه گدایی میکند

جای جای شهرم همه عشق است و ترانه و غزل

گوشه گوشه ی خاکش بهشت را تداعی می کند

زندگی صحنه ی یکتای هنرمندی ماست

هر کسی نغمه ی خود خواند و از صحنه رود

                                  صحنه پیوسته به جاست

                                                    خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد